Συνύπαρξη= το νόημα της ζωής, είναι η ίδια η ζωή.


Κάθε αυτονόητο είναι εχθρός του νόηματος. Για παράδειγμα μια ταυτολογία του τύπου: Σκοπός του Δικαίου είναι το δίκαιο είναι ένα αυτονόητο.
Ένα κείμενο δεν συνθέτεται από μία και μόνο έννοια-λέξη.
Είναι η συνύπαρξη-συμβίωση αρκετών λέξεων που προσδίδει το νόημα. Είναι η συνύπαρξη-σύνθεση γραμμάτων μεταξύ τους που δίνει νόημα σε μια λέξη.
Κάθε τι αντλεί το νόημά του μέσα σε ένα σύνολο νοημάτων με τα οποία συνδέεται.
Το νόημα συνεπώς αντλείται από τη συμβίωση.
Τίποτα δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ σ' ένα απολύτως αποστειρωμένο περιβάλλον. Έτσι και το νόημα δεν μπορεί να επιβιώσει στη μη επικοινωνία, στην πλήρη απομόνωση.
Άρα το στοιχείο της υπέρβασης αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του νοήματος. Κάθε νόημα δηλαδή αντλεί τη δυνατότητά του να σταθεί ως τέτοιο, μέσα σ' ένα υπέρτερο και γενικότερο νόημα ή και σκοπό, κι αυτό με τη σειρά του σ' ένα υπέρτερο.
Υπάρχει άραγε τέλος σ' αυτή την υπερβατική αλυσσίδα; Μάλλον όχι αν και η περιοριστικότητα των αισθήσεών μας θα έγερνε προς το ναι.

Ως έμβιο ον ο άνθρωπος δεν μπορεί και αυτός να επιβιώσει σ' ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Το ίδιο και η Ανθρωπότητα.
Η ζωή του ανθρώπου έχει νόημα μόνο στη συνύπαρξη με τα άλλα όντα αυτού του συμβιωτικού πλανήτη.