Ο προβληματισμός μου ως προς το νόημα της ζωής έχει να κάνει με μια προσπάθεια συστημικής θεώρησης της ζωής. Δηλαδή με μια συνολική θεώρησή της όσο αυτό είναι δυνατόν. Η ατομική ή ανθρωποκεντρική προσέγγιση προσπαθεί να βρει ένα νόημα μόνο στο άτομο και κατ’ επέκταση μόνο στον άνθρωπο.
Αλλά η ατομοκεντρική ή ανθρωποκεντρική στάση δεν μπορεί να σταθεί με αξιόλογα επιχειρήματα ως μια ορθή αντίληψη της ζωής. Όχι μόνο γιατί είναι χωριστική – απομονωτική αλλά και γιατί πρέπει να αποδείξει πως όλα αυτά τα δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων ηλιακά-αστρικά συστήματα, όλα αυτά τα 13,8 δισεκατομμύρια έτη ζωής και εξέλιξης του σύμπαντος, όλα αυτά τα εκατομμύρια είδη πάνω στον πλανήτη μας έγιναν για τον άνθρωπο. Παρά είναι τεράστια σπατάλη για κάτι τόσο μικρό και τόσο πρόσφατο (στην ιστορία του σύμπαντος)
Η ίδια η ζωή υπάρχει και εξελίσσεται. Εξελίσσεται συμβιωτικά. Δηλαδή απλές μονάδες συνεργάζονται-συνενώνονται και συνθέτονται σε κάτι πολυπλοκότερο. Για παράδειγμα τα αρχικά κύτταρα με τα μιτοχόνδρια, ή τα βακτήρια με τον οργανισμό μας.
Η εξέλιξη προχωράει από το απλούστερο προς το πιο οργανωμένο, το πολυπλοκότερο. Αν κοιτάξει κάποιος το ανθεκτικότερο είδος στον πλανήτη θα διαπιστώσει ότι είναι οι αμοιβάδες. Άρα ο δαρβινικός συλλογισμός θα πρέπει να συμπεριλάβει στον προβληματισμό του την ερώτηση: μήπως η εξέλιξη δεν είναι μόνο επιβίωση αλλά μια πορεία προς την πολυπλοκότητα, προς τον πλουραλισμό, προς την επικοινωνία και τη συνύπαρξη, προς το υπερβατικό;
Ο χώρος δεν μου επιτρέπει την επέκταση του συλλογισμού μου.
Η εξέλιξη έχει καταγραφεί μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μέσα από τη σταδιακή δόμησή του από το ερπετικό σύμπλεγμα ως το ανώτερο τμήμα του εγκεφάλου και τις λειτουργίες που αυτά τα τμήματα έχουν.