Οικολογική ηθική
Τα πειραματόζωα είναι μια ιδιαίτερη επιλογή της ανθρωπότητας. Μία πέρα για πέρα ανήθικη επιλογή. Αυτοχαρακτηριζόμαστε ανώτερο είδος και γι’ αυτό μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα υπόλοιπα όντα όπως θέλουμε. Να τους κάνουμε πειράματα, να τους ρίχνουμε χημικά στα μάτια, να τους κάνουμε ηλεκτροσόκ, να τους δημιουργούμε καρκίνους, να τα ακρωτηριάζουμε…
Όλη αυτή η απίστευτη βαρβαρότητα στο όνομα της ανωτερότητάς μας ως είδος σκοτώνει δεκάδες εκατομμύρια δυστυχισμένα ζώα και συνήθως όχι με ανώδυνο θάνατο. Η δικαιολογία πως εκατομμύρια ανθρώπων θα θεραπευθούν από ασθένειες βρίσκει την απάντησή της σ’ αυτό που δήλωσε ο Αϊνστάιν όταν ρωτήθηκε για τη χρήση των πειραματόζωων: «Κανένας σκοπός όσο υψηλός και αν είναι δε μπορεί να χρησιμοποιεί τόσο βρώμικα μέσα».
Η ανθρωποκεντρική αντίληψη για τα πειραματόζωα αποτελεί κόλαφο για το Δίκαιο ως τέτοιο, αφού θεμέλιος λίθος του γίνεται όχι το δικαίωμα του αδύναμου αθώου αλλά η απόλυτη εκμετάλλευσή του από τον ισχυρό. Και μάλιστα με επιθετική υπεράσπιση αυτής της γραμμής, αφαιρώντας αφοριστικά την ύπαρξη δικαιωμάτων των ζώων έναντι του ανθρώπου, καθώς «αφορά την υγεία του τελευταίου».
(Βέβαια ότι τα πειραματόζωα δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ασφαλές συμπέρασμα για την αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου δεν είμαι εγώ που θα το πω. Το λένε ήδη τόσοι επιστήμονες γιατροί και με αποδείξεις που ποτέ ως σήμερα δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να αμφισβητήσουν όσοι είναι υπέρ των πειραμάτων αυτών.)
Δε μπορείς να στηρίξεις το Δίκαιο σε πήλινα πόδια. Πήλινα πόδια είναι το αυτονόητο και οι αφορισμοί. Χρειάζεται να αποδείξεις κατ’ αρχήν την ανωτερότητα του ανθρώπου έναντι του ζώου και κατά δεύτερον, αν αυτή του επιτρέπει να τα χρησιμοποιεί μ’ αυτό τον οικτρό τρόπο.
Τα ζώα λοιπόν δεν έχουν δικαιώματα; Μπορούμε να τα κάνουμε ότι θέλουμε με βάση αφορισμούς μας και αυτονόητα; Θα μπορούσαμε αυτό να το ισχυρισθούμε με απόλυτη σιγουριά;
Μήπως τελικά ως είδος έχουμε καταλήξει σ’ ένα βρικόλακα του πλανήτη; Μήπως είμαστε κάτι σαν τα τσιμπούρια; Ένα είδος δηλαδή που αφαιμάζει τη Γη.
Μήπως είμαστε τελείως ανίκανοι να θαυμάσουμε, να αγαπήσουμε;
Τι ανθρώπινο πολιτισμό θέλουμε;
Κι ο ναζισμός είχε και έχει τα δικά του πολιτισμικά στοιχεία. Κι αυτός είναι ένας πολιτισμός. Έναν τέτοιο επιζητούμε;
Δεν πρέπει να υποτιμούμε αυτόν που χρησιμοποιεί έναν αφοριστικό λόγο και ειρωνεύεται ή χαρακτηρίζει ως γραφικό όποιον εκφράζει μια μη δημοφιλή θέση, η οποία δεν του αρέσει. Είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Ρηχός, ισχυρογνώμων και αλαζόνας καθώς είναι, λειτουργεί αποκλειστικά και επιθετικά αποφεύγοντας το διάλογο και τον ορθό λόγο στα επιχειρήματα, αλλά πιο πολύ αποφεύγει το στοχασμό.