Όταν ήμουν μικρός, θάμουνα δε θάμουνα 12 ετών, διάβασα «Τα Ψηλά Βουνά». Λίγα πράγματα θυμάμαι απ’ αυτό το βιβλίο. Κάποια παιδιά (δε συγκράτησα τα ονόματά τους) που έμπλεξαν σε περιπέτειες σε κάποια βουνά, ένα καλοκαίρι. Αυτά τα παιδιά είχαν κι ένα σκύλο που το φώναζαν Μάγκα.
Από τις περιπέτειες δεν θυμάμαι τίποτα όπως σας είπα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά το τέλος του βιβλίου.
Ο επίλογος περιέγραφε τι έγινε το κάθε παιδί. Το ένα σπούδασε, το άλλο έφτιαξε οικογένεια, το τρίτο έγινε κάτι άλλο κλπ. Κι αφού ανέφερε τι έγινε με τα παιδιά, το βιβλίο τέλειωνε κάπως έτσι:
«Κι όσο για το Μάγκα; Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Βλέπετε κανένας δεν ενδιαφέρετε για την ιστορία ενός ζώου».
Συγκινήθηκα σε σημείο τέτοιο ώστε έκλαιγα με λυγμούς. «Τι απέγινε ο Μάγκας;» Εγώ ήθελα να μάθω. Δεν αδιαφορούσα και ίσως πολλοί από τους αναγνώστες του βιβλίου να αισθάνθηκαν παρόμοια.
Το Μάγκα τον είχα αγαπήσει. ακόμα και τώρα όποτε τον θυμάμαι συγκινούμαι.
Όμως ο Μάγκας δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο στη φαντασία του συγγραφέως κι ίσως στο τέλος-τέλος να πέρασε μια χαρά το υπόλοιπο της ζωής του.
Έξω όμως στους δρόμους αυτής της πόλης ή άλλων πόλεων βρίσκονται κάποια σκυλιά, κάποιες γάτες, κάποια περιστέρια, κάποια άλλα ζώα που ούτε όνομα δεν έχουν.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά, για την ιστορία τους.
Δεν βρέθηκε ο Αδάμ ή η Εύα που θα τους δώσει κάποιο όνομα κατ’ εντολή του Υψίστου. Όμως κι αυτά, δεν ζουν στον κήπο της Εδέμ αλλά στην κόλαση των σημερινών μεγαλουπόλεων.
Έτσι απρόσωπα – ανώνυμα γεννιούνται, ζουν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ή σκοτώνονται από κάποιο τροχοφόρο.
Πεθαίνουν είπα;
Λάθος ψοφάνε ήθελα να πω. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Τα ζώα «ψοφάνε». Έτσι δεν εκφράζεται ο κόσμος όταν πεθαίνει ένα ζώο;