Σχετικά με την αγριότητα στη φύση.

Ο Δημιουργός (αν υπάρχει) για να ήταν φιλεύσπλαχνος θα έπρεπε να αφήσει απόλυτα ελεύθερο το δημιούργημά του δίνοντας μόνο δυνατότητες επιλογής.

Αν αυτό συμβαίνει (και συμβαίνει, βλ. Φυσική: Θεωρία του Χάους) είναι θέμα επιλογής.

Ζούμε σ’ ένα κόσμο που εμείς το διαμορφώνουμε με τις επιλογές μας. Υπάρχει όμως και μια γενικότερη κατεύθυνση τουλάχιστον της ζωής και αυτή προσδιορίζεται από την εξέλιξη.

Η ίδια η εξέλιξη δεν προχωράει μόνο με τον ανταγωνισμό και ούτε ο ανταγωνισμός είναι αυτός που αποτελεί σκοπό γι’ αυτήν. Αν ήταν θέμα ανταγωνισμού-επιβίωσης τότε οι αμοιβάδες θα ήταν το πιο επιτυχημένο είδος καθώς έχουν επιβιώσει δισεκατομμύρια χρόνια.

Η εξέλιξη βασίζεται κυρίως στη σύμβιωτικότητα και τη συνεργασία. Αυτή μοιάζει να είναι και η κατεύθυνσή της, από το απλούστερο στο πολυπλοκότερο. Γιατί;

Γιατί η ίδια η πολυπλοκότητα οδηγεί σε περιπλοκότητα (ελπίζω πως συνεχίζω να γίνομαι κατανοητός). Η περιπλοκότητα πάλι αναγκάζει τα άτομα και τα είδη να συνεργασθούν προκειμένου να την αντιμετωπίσουν. Αυτό οδηγεί σε επικοινωνία και σε σχέση –μη χωριστικότητα. Η κοινωνικότητα δηλαδή αποτελεί στόχο της εξέλιξης των ειδών.

Αν έρθουμε στη «σχέση» που μόλις προαναφέραμε θα διαπιστώσουμε πως για να είναι βιώσιμη απαιτεί κάποιους κανόνες εθελοντικής προσφοράς από τον ένα στον άλλο- συνεργασία δηλαδή μέσα από την οποία κερδίζουμε όλοι μας. Μία σχέση για να παραμείνει ως τέτοια πρέπει να είναι αβλαβής και προς τα δύο μέρη. Δεν είναι έτσι;

Αυτό το σκεπτικό επιβεβαιώνεται και από την ίδια τη διαστρωμάτωση του εγκεφάλου του ανθρώπου και των ανώτερων θηλαστικών (μέσα από τα εκατομμύρια χρόνια) και τις βασικές ιδιότητες που συνδέονται με τα διάφορα τμήματά του. Σ’ αυτά διαπιστώνει κάποιος πως τελικά η εξέλιξη είναι ηθική! Προχωράει από το πιο άγριο και ενστικτώδες (ερπετικό σύμπλεγμα) στο πιο κοινωνικό και συναισθηματικό (μεσεγκέφαλος) ως την αφαιρετική φιλοσοφική σκέψη και λόγο (φλοιός ή ανώτερος εγκέφαλος).

Τα είδη λοιπόν γενικά κινούνται πάνω σ’ αυτή τη γραμμή. Οδηγούνται σταδιακά και αργά στη συνεργασία και την αβλάβεια.

Κανείς δε θα φανταζόταν σ’ ένα κόσμο δεινοσαύρων μια φιλία ανάμεσα σε «πτερόσαυρο» «γατόσαυρο» και «σκυλόσαυρο». Σήμερα όμως εγώ έχω 4 γάτες, ένα σκύλο και ένα μικρό παπαγαλάκι που όλα ζουν μαζί και κανένα δεν επιτίθεται στα άλλα. Απολαμβάνουν το ένα την παρέα του άλλου και μάλιστα χαίρονται να χουχουλιάζουν και να κοιμούνται μαζί.

Δεν είμαι πρωτόγονος παρά μόνο εν δυνάμει. Όπως εν δυνάμει είμαι και ένας ένα αγαθός φιλικός άνθρωπος. Το εν δυνάμει το αναφέρω καθαρά ως δυνατότητα μέσα στον εγκέφαλό μας. Η επιλογή μας, αν θα είναι ενελικτική στο να εκφράσουμε τον πρωτόγονο δηλαδή, ή εξελικτική αν θα εκφράσουμε τη συμβιωτική στάση και αβλάβεια είναι καθαρά θέμα δικό μας. Κανείς «Δημιουργός» δεν μας πιέζει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε και υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και γι’ αυτό ο νόμος τιμωρεί την αντικοινωνικότητά μας. Όπως καταλαβαίνουμε καμία αγριότητα της φύσης δεν μπορούμε να επικαλεστούμε αν εγκληματήσουμε.