Από πού πηγάζει το νόημα;
Ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι το νόημα γεννιέται από τη σύνθεση-συνύπαρξη:
Ένας κύκλος με μια καμπύλη στο εσωτερικό του μεταφέρει νόημα: ένα γελαστό ανθρωπάκι. Αν αντιστρέψουμε την καμπύλη έχουμε ένα λυπημένο ανθρωπάκι. Αν την καμπύλη την μεταφέρουμε να τέμνει τον κύκλο τότε αυτό παύει να έχει νόημα.
Το νόημα λοιπόν αποκτάτε από τη σύνθεση δηλαδή από τις θέσεις εκείνες μέσα από τις οποίες προκύπτει σχέση με συγκεκριμένο, λογικό περιεχόμενο. Συνεπώς μέσα από τη συνύπαρξη σημείων ή ατόμων κλπ.
Αξιοπρόσεκτο εδώ είναι πως η παρουσία πολλών σημείων από μόνα τους δε δημιουργούν νόημα. Το νόημα γεννιέται μόνο όταν αυτά μπορούν να παράξουν λογική σχέση, αυτό πάλι γίνεται μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις στο χώρο αλλά και το χρόνο. Η ύπαρξη δηλαδή από μόνη της δε γεννά νόημα. Αυτό γεννιέται στη συνύπαρξη. (Επαναλαμβάνω το νόημα δεν είναι ο σκοπός αλλά αντλεί την ύπαρξή του απ’ αυτόν αφού είναι «ως προς αυτόν»).
Το νόημα της ζωής λοιπόν πηγάζει από τη συνύπαρξή μας με τον άλλο, από τη συνεργασία μας με τον άλλο. Από τη συμβιωτική μας σχέση. Η συνύπαρξη-σύνθεση έχει να κάνει με το σκοπό της ζωής, ταυτίζεται με αυτόν.
Δείτε τώρα πως μέσα από αυτή τη λογική γεωμετρική σχέση-σύνθεση παίρνει «ζωή» ο κύκλος και η καμπύλη μας και γεννιέται το ανθρωπάκι. Η ζωή και η σύνθεση συνδέονται με ένα μοναδικό τρόπο, σχεδόν ταυτίζονται. Το RNA και το DNA είναι μία σύνθεση. Ένα ποίημα, μια μελωδία, ένας οργανισμός αποτελούν συνθέσεις με λογική δομή.
Λογική δομή σημαίνει συμβιωτικότητα χωρίς ανταγωνισμό, συνεργασία κάτω από ένα σκοπό.