Το συμβόλαιο με τα ζώα.



Απόσπασμα από το βιβλίο του Desmond Morris "Το συμβόλαιο με τα ζώα":

"Οποιοδήποτε είδος ανταγωνίζεται τόσο άγρια ώστε να σαρώνει τα πάντα, πανηγυρίζει μια απατηλή νίκη: έχει επικρατήσει πάνω σε μια λεηλατημένη γη, και η λεηλατημένη γη δε σηκώνει μορφές ζωής, ακόμη και τις κυρίαρχες.
Άλλα ζώα κατόρθωσαν να τιμήσουν τα συμβόλαια μεταξύ τους και πρέπει να διδαχθούμε απ' αυτά. Αν τα καλοθρεμμένα λιοντάρια διέτρεχαν τις πεδιάδες της Αφρικής σκοτώνοντας κάθε ζέβρα ή αντιλόπη που συναντούσαν μόνο και μόνο επειδή είναι αρκετά γρήγορα για κάτι τέτοιο, η λεία τους σύντομα θα εξαφανιζόταν και θα χάνονταν τα ίδια τα λιοντάρια.
Όλες οι μορφές ζωής είναι αλληλοεξαρτώμενες. Υπερπληθυσμός σημαίνει λιμοκτονία και κάθε είδος εξέλεξε το δικό του τρόπο ελέγχου του πληθυσμού του ώστε να μη φτάσει ποτέ του σε καταστροφικό επίπεδο. Συνηθισμένος τρόπος ελέγχου είναι εκείνος όπου τα θηλυκά παύουν να αναπαράγονται μέσα σ΄ ένα υπεραυξημένο πληθυσμό.
Αν είχαμε αυξήσει τους αριθμούς μας πολύ σταδιακά σίγουρα θα είχαμε εξελίξει και το είδος ελέγχου που βλέπουμε σε άλλα είδη. Δεν το κάναμε όμως.
Εξαιτίας της μεγαλοφυΐας μας και των ξαφνικών τεχνολογικών αλμάτων, οι αριθμοί μας τινάχτηκαν ψηλά. Μέσα σε 10.000 χρόνια -μια απλή σταγόνα στον εξελικτικό ωκεανό του χρόνου- προχωρήσαμε από τη Λίθινη Εποχή στην Ατομική Εποχή, κουβαλώντας μαζί μας τη φυλετική γενετική μας κληρονομιά. Ήταν μια κληρονομιά που έλεγε αν έχεις τροφή πολλαπλασιάσου όσο θες. Η τεχνολογία μας έκανε το μηχανισμό ελέγχου αναποτελεσματικό και δεν είχαμε το χρόνο να αποκτήσουμε ένα νέο εφαρμόσιμο βιολογικό φρένο καθώς οι αριθμοί μας ανέβηκαν στα ύψη.
Ως αποτέλεσμα αρχίσαμε να βιάζουμε τον πλανήτη, μια διαδικασία που τη μπερδέψαμε με την πρόοδο. Για να προοδεύσουμε σωστά θα έπρεπε να έχουμε συγκεντρωθεί στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα: οι αριθμοί μας θα είχαν ένα σταθερό ρυθμό ανάπτυξης και μαζί τους θα είχε αναπτυχθεί και η ποιότητα ζωής. Ωστόσο είδαμε να συμβαίνει το αντίθετο. Η ποιότητα ζωής μπορεί να είναι καλύτερη από ποτέ για μερικούς, αλλά για εκατομμύρια η καθημερινή αγγαρεία είναι χειρότερη κι από την καθημερινότητα της Λίθινης Εποχής. Όσο γρηγορότερα μεγάλωσαν οι αριθμοί τους τόσο χειρότερος έγινε ο κλήρος τους.
Πέρα από την καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, η απερίσκεπτη ορμή μας να κατακτήσουμε τον κόσμο απομόνωσε το είδος μας από τη σπουδαία βασική αλήθεια ότι είμαστε ζώα και κομμάτι μιας αλληλένδετης βιόσφαιρας. Εκμεταλλευτήκαμε εντυπωσιακές ανακαλύψεις χωρίς να λογαριάσουμε τα πιθανά τους μειονεκτήματα. Η επινοητικότητα του ανθρώπου λειτούργησε σαν φάρμακο που ξεχάσαμε να εξακριβώσουμε τις παρενέργειές του.
Σύραμε τα αρχέγονα σώματά μας μέσα σε μια θαυμάσια, φουτουριστική χαρά, γεμάτη διασκεδαστικές απολαύσεις. Ξιπαστήκαμε και ακόμη, περιστασιακά, ατενίσαμε την πιθανότητα να μην είμαστε ζώα τελικά αλλά θεοί. Φυσικά σαν τέτοιοι θα έπρεπε να εξαιρούμαστε των φυσικών νόμων, να μας προστατεύει η ιερή μας θέση.
Ο παραλογισμός αυτής της πλάνης έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Η τρομερή σκέψη ότι μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και να βρούμε τον πλανήτη ανεπανόρθωτα κατεστραμμένο έχει αρχίσει να εμποτίζει τη συνείδησή μας.
Πώς μπορέσαμε και αφήσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο; Η απάντηση, για μένα, είναι ότι όλα άρχισαν όταν παραβιάσαμε το συμβόλαιο με τα Ζώα: από τη στιγμή που αρχίσαμε να καταδυναστεύουμε τους συντρόφους μας τα ζώα, βρεθήκαμε μπλεγμένοι.
Η παραβίαση του συμβολαίου με τα ζώα ήταν καταστροφική με δύο διαφορετικούς τρόπους.
1. Αρχικά διατάραξε το σύνθετο βιολογικό σύμπλεγμα των μορφών ζωής του πλανήτη. Και τούτο αποδιοργανώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ίσως τελικά καταλήξουμε να είμαστε οι μεγαλύτεροι καταστροφείς στην ιστορία του πλανήτη.
2. Επιπλέον, απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ από τους συντρόφους μας τα ζώα που πια δε σκεφτόμαστε με τρόπο βιολογικό. Δε συνειδητοποιούμε πια ότι πολλά προβλήματά μας χρειάζονται βιολογικές λύσεις: ούτε χημικές λύσεις, ούτε μαθηματικές, ούτε καν πολιτικές, αλλά ζωικές λύσεις γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ζώα. Για να το κατανοήσουμε αυτό μας χρειάζεται μια σχέση όσο το δυνατόν πιο στενή με τα άλλα είδη. Οι όροι των συμφωνιών με τις οποίες μοιραζόμαστε τον πλανήτη μαζί τους πρέπει να στηρίζονται περισσότερο στο σεβασμό παρά στην εκμετάλλευση. Πρέπει να σταματήσουμε να παραβιάζουμε το Συμβόλαιο με τα Ζώα και να συγκρατήσουμε την ανάγκη μας να κυριαρχούμε εξαλείφοντας τα άλλα είδη".