Αβλάβεια

Αντιλαμβανόμενος την απίστευτη βλάβη που ο άνθρωπος έχει επιφέρει στο οικοσύστημα, πιστεύω πως μία καινούργια έννοια πρέπει να διαχυθεί στην ανθρώπινη συνείδηση: Η αβλάβεια.

Μια έννοια που πρέπει να την να την αγαπήσουμε με πάθος και να τη διεκδικήσουμε για μας και τον κόσμο.

Η αβλάβεια είναι ο αρχιτέκτονας της εμπιστοσύνης, η εστία της φιλίας.

Ας στοχασθούμε γύρω από το τι είναι αβλαβές και τι όχι. Ουσιαστικά γύρω από το τι είναι καλό και τι όχι.

Η αβλάβεια είναι θέληση για το καλύτερο και συνεπώς δεν είναι παθητική αλλά αντιθέτως μια πολύ ενεργητική στάση.

Δεν είναι αβλαβής ο αδρανής, ο συνεσταλμένος και άβουλος άνθρωπος. Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοιους αδύναμους και φοβισμένους ανθρώπους.

Μπορεί η αβλάβεια να είναι αδυναμία;

Μπορεί η αβλάβεια να είναι αδράνεια;

Μπορεί η αβλάβεια να είναι φόβος;

Πώς μπορείς να είσαι αβλαβής απέναντι σε αυτούς που υφίστανται βασανιστήρια αν δεν αγωνισθείς για την κατάργησή τους;

Πώς μπορεί να είσαι αβλαβής προς το περιβάλλον αν δεν αγωνισθείς για το περιορισμό της καταστροφής που υφίσταται από την ανθρώπινη παρέμβαση;

Όταν μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος οι ουδέτερες χώρες ήταν αβλαβείς; Ας αναλογιστούμε μόνο την ανατριχιαστική πιθανότητα να είχαν νικήσει οι δυνάμεις του Άξονα.

Ασφαλώς οι λαοί τους δε σκότωσαν κανένα. Ασφαλώς δεν επιτέθηκαν σε κάποιον. Κι όμως έχουν τη ντροπή της Ιστορίας.

Το βόλεμα δεν είναι αβλάβεια!

Η αβλάβεια ξεκινά από το ενδιαφέρον για τους άλλους και δεν υπάρχει παθητικό ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον ή είναι ενεργητικό ή δεν υπάρχει.

Αβλάβεια σ’ ένα φυτό είναι η φροντίδα του, ο μόχθος μας για την επιβίωση και ανάπτυξή του. Είναι η προσοχή μας και η αγωνία μας που εντείνει την παρατηρητικότητα ώστε να προλάβουμε ασθένειες και ανάγκες του. Αβλάβεια είναι η χαρά μας που το βλέπουμε υγιές ν’ ανθίζει.

Αβλάβεια του γονέα προς το παιδί του δεν είναι η παθητικότητα. Είναι η ενεργητική συμπαράσταση και φροντίδα.

Χωρίς μόχθο η αβλάβεια δεν υπάρχει. Χρειάζεται μόχθο, καθώς ο μόχθος είναι που προσδιορίζει το βαθμό του ενδιαφέροντός μας για κάποιον ή κάτι.

Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι απέναντι στο οποίο να μην πρέπει να εκφράζουμε αβλάβεια. Από τις έννοιες, μέχρι τον εαυτό μας. Από τις πέτρες μέχρι το Θεό. Από τον εγκληματία μέχρι τον άγιο. Από τον αέρα μέχρι τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Από την πολιτική μέχρι την τέχνη και τις τελετουργίες. Από την κατανάλωση μέχρι την επιστημονική ανακάλυψη. Από τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι τις μαθηματικές θεωρίες.

Η αβλάβεια όμως δεν ξεπηδάει μέσα μας από το πουθενά. Απαιτεί μόχθο και αγωνιστικότητα όπως είπαμε για να είναι κάποιος αβλαβής. Απαιτεί να συνειδητοποιηθεί κατ’ αρχήν η ανάγκη της. Απαιτεί τη συμμετοχή της καρδιάς, όπου γεννιέται η αίσθηση της ανάγκης.

Ο μόχθος για αβλάβεια οδηγεί σε επινοητικότητα η οποία αυξάνει γεωμετρικά τη δυνατότητα επίτευξης.

Οδηγεί σε λεπτή συμπεριφορά και στάση προς τη ζωή.

Ο τρόπος που αγγίζουμε τα αντικείμενα, που μιλάμε, που γράφουμε, που κινούμαστε, που κοιτάζουμε, που αναπνέουμε κλπ μπορεί να γίνει ένα πεδίο άσκησης της αβλάβειας. Απλά χρειάζεται λεπτότητα και εσωτερική ευγένεια σαν αυτή του Ουώλτ Ουίτμαν, του μεγάλου αυτού Αμερικανού ποιητή του 19^ου αιώνα.

Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή μου και στην Ιστορία όλη την ομορφιά και το νόημα του κόσμου τη βρίσκω στις μεγαλόψυχες ανθρώπινες πράξεις, τις πράξεις αυτές που συγκινούν και φέρνουν μια βαθιά αίσθηση «κάθαρσης» (όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης) και φιλίας.

Είναι αυτές οι πράξεις που συγκινούν σε βάθος και δίνουν νόημα στη ζωή μας κι όχι μια καλή εμπορική συμφωνία. Είναι αυτές οι πράξεις οι συνεκτικοί ιστοί της συμβίωσής μας με τους άλλους.

Σ’ όλες αυτές τις πράξεις βρίσκεται βρίσκεται η πεμπτουσία της συνύπαρξης: η Αβλάβεια.