Υπερπληθυσμός

"Η ταχύτητα ανάπτυξης του ανθρώπινου πληθυσμού είναι έξω από κάθε λογική οικολογική ισορροπία. Εμπνέεται ολότελα από ένα συλλογικό και ατομικό φόβο θανάτου, εμμεσοποιημένο, ώστε να μην ελέγχεται. Αυτή η ταχύτητα ανάπτυξης του πληθυσμού υποβοηθείται από τον ανταγωνισμό των εθνών, από την ανάγκη μεγέθυνσης του εθνικού εισοδήματος, από την ενέργεια που η τεχνολογία απελευθερώνει και από έναν ανθρωποκεντρισμό άνευ προηγουμένου. Έχουμε δηλαδή μια τερατώδη διόγκωση της μαζικής ζωής και αν δε ρυθμιστεί, όλα τα είδη αυτοκαταστροφής και καταστροφής είναι βέβαια.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται από τις πληθυσμιακές τάσεις είναι τόσο οικτρή - αν και σήμερα δεν είναι ο πληθυσμός το κύριο πρόβλημα- που σε 1.500 χρόνια με το σημερινό 2% αύξησης του πληθυσμού το χρόνο, όπως αναφέρει ο Φρεντ Χόυλ, όλη η ατμόσφαιρα της γης δε θα επαρκέσει να αναπνεύσουν για μια φορά όλοι οι άνθρωποι, και σε 5.000 χρόνια η μάζα του πλανήτη θα ξεπερνάει τη μάζα όλων των ορατών με τηλεσκόπια γαλαξιών. Φυσικά, επειδή κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να γίνει, σημαίνει πως θα γίνουν ενδιάμεσα μεγάλες καταστροφές για τον άνθρωπο."
Γιάννης Ζήσης:"Για μια ολιστική συνθετική και πλανητική επιστήμη" (1991)

Εκπληκτικό αλλά απόλυτα αληθινό είναι πως δεν έχει υπάρξει μια γενικότερη πλανητική πολιτική για τον έλεγχο του πληθυσμού και το φρενάρισμα της αύξησής του. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο συγγραφέας, ο ανταγωνισμός των εθνών και η αύξηση του εθνικού εισοδήματος επιβοηθούν την πληθυσμιακή αύξηση.
Το κάθε κράτος προσπαθεί να εξασφαλίσει όσο γίνεται υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης για τον εαυτό του. Το άγχος της ανεργίας, το άγχος της ευρωστίας των ασφαλιστικών ταμείων και των συντάξεων, το άγχος της ύφεσης και της φτώχειας που επιφέρει στον πληθυσμό, το άγχος του ανταγωνισμού των τιμών εξαναγκάζουν σε μια πολιτική του αυτονόητου και της διαχείρισης της στιγμής.
Η ανάγκη για μια επιτέλους σε πλανητικό επίπεδο συνεννόησης είναι τόσο μεγάλη πλέον, που όχι λίγοι είναι αυτοί που απορούν με την τυφλότητα των πολιτικών αλλά και των κοινωνιών.
Ο φόβος για αλλαγή στη σκέψη, στην οικονομική αντίληψη, στον τρόπο ζωής μας είναι τέτοιος που μοιάζει τελικά με αυτοκτονία.
Οι διανοούμενοι σιωπούν, οι πολιτικοί δεν σκέφτονται, οι καλλιτέχνες βαυκαλίζονται μέσα στην αυταρέσκεια της εκκεντρικότητάς τους, ο πολύς κόσμος είναι αυτοαπορροφημένος.
Η άνεση δεν μας κάνει απλά νωθρούς αλλά και ανόητους. Ο καναπές της τηλεόρασης δεν μας ξεκουράζει, μας κοιμίζει. Το σπίτι μας δεν είναι απλά φωλίτσα αλλά φυλακή της δημιουργικότητας και της ευαισθησίας, δεν κλεινόμαστε εμείς σ' αυτό αλλά ό κόσμος έξω του.
Η συνύπαρξη δεν είναι μια δύσκολη στάση ζωής αλλά μια συνειδησιακή απόφαση να σεβαστώ την ύπαρξη και το δικαίωμα του άλλου στη ζωή και τις αξίες της και να συνεργαστώ μαζί του.
Κλείνοντας την τηλεόραση και συμμετέχοντας σε μια εθελοντική προσπάθεια δεν εξασφαλίζω τίποτα παρά μόνο την ευτυχία.