Μονοπάτια

Πού ‘ναι τα παλιά μονοπάτια

που μύριζαν λυγαριά και ρίγανη;

Πού ‘ναι που όταν έβρεχε, έκσταση

έφερνε η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος;

Αυτές τις ατραπούς θέλω να διαβώ.

Τις δύσβατες

που ανεβοκατεβαίνουν τις πλαγιές ανιχνεύοντας την ομορφιά.

Αυτές όπου λεπτά αισθήματα

γεμίζουν την ύπαρξή σου.

Όχι τους ασφαλτοστρωμένους και άνετους δρόμους

της θλίψης και της μηχανής.

Όχι τις λεωφόρους του άψυχου και του γκρίζου.

Όχι τις οδούς του συνωστισμού και της μαζικότητας.

Μόνος ή με λίγους φίλους

αγαπητά όντα, ανθρώπους και ζώα.

Να περνώ ανάμεσα σε ξύλινους φράκτες

με τα πουλιά να κελαηδούν στα δέντρα

και τα τζιτζίκια να χαλούν τον κόσμο.

Μόνος να θαυμάσω τη ζωή

που φυτρώνει στις ρωγμές του βράχου

που στραφταλίζει στον ιστό της αράχνης

που πετάει μαζί με τη μέλισσα.

Να νιώσω το πυρωμένο από τον ήλιο χώμα

στα ξυπόλυτα πόδια μου.

Μόνος ή με λίγους αγαπητούς φίλους

Ανθρώπους και ζώα.

Να περνώ ανάμεσα απ’ τα περιβόλια

και τους ελαιώνες

να ξεδιψώ στην πηγή και να ξεκουράζομαι

στη σκιά του δένδρου με μια καρδιά φουσκωμένη

από φιλία για τα πάντα.

Κι όχι με τους πολλούς άγνωστους

που αντιπαθούν ο ένας τον άλλο

που καταστρέφουν τα τοπία και την ομορφιά

που τερατουργούν με πρόφαση το κέρδος.

Ένα αληθινό θρίλερ βρικολάκων και ζόμπι

που εξοντώνουν τη ζωή

στις κρεατοβιομηχανίες, στην εντατική γεωργική καλλιέργεια,

στα νταμάρια και στις μεγαλουπόλεις.

Ομορφιά! Ομορφιά! Εξορισμένη απ’ τη ζωή των ανθρώπων…

που αγάπησαν περισσότερο την επιθυμία και την εξουσία

που όρισαν την άνεση ύψιστη αξία.

Ομορφιά! Κρυμμένη μέσα στο μόχθο.

Στην ειλικρινή θέληση δηλαδή

εκείνων που γνήσια σ’ αναζητούν.