Διεθνής Ένωση Δικαιωμάτων των Zώων, Παρίσι 1978
'Αρθρο 1
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.
'Αρθρο 2
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.
'Αρθρο 3
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.
'Αρθρο 4
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους,
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.
'Αρθρο 5
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.
2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.
'Αρθρο 6
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
'Αρθρο 7
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
'Αρθρο 8
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. Αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
'Αρθρο 9
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
'Αρθρο 10
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.
2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.
'Αρθρο 11
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.
'Αρθρο 12
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί «γενοκτονία», έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.
'Αρθρο 13
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.
'Αρθρο 14

1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν απ' τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Τι χρειάζεται να κάνουν οι φιλοζωικές οργανώσεις για να έχουν αποτελεσματικότητα.
Η συλλογική στάση και νοοτροπία προς τα ζώα δεν αλλάζει με απαρίθμηση θέσεων. Απαιτείται συλλογική, συνθετική και σχεδιασμένη προσπάθεια. Αυτό σημαίνει δικτύωση εάν είναι δυνατόν όλων των φιλοζωικών οργανώσεων και φιλόζωων εθελοντών κάτω από ένα συνεργατικό πνεύμα, ιεραρχώντας δηλαδή τις ανάγκες, μελετώντας και σχεδιάζοντας από κοινού παραμερίζοντας τις διαφορές και δυναμώνοντας τα κοινά σημεία.
Ο σχεδιασμός θα πρέπει να είναι επινοητικός και να χρησιμοποιεί σύγχρονα εργαλεία όπως οι δημόσιες σχέσεις, η δημιουργία συνεργασιών και δικτύων με τις πλησιέστερες προς το φιλοζωικό πνεύμα οργανώσεις, η σταδιακή δημιουργία ενός φιλοζωικού λόμπι τόσο στο χώρο της πολιτικής όσο και σ’ αυτόν των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η δημιουργία εκπαιδευτικών πακέτων και παρουσίασή τους σε σχολεία και όχι μόνο, τέλος χρήση του δυαδικτύου.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
1) α. Η ανθρωποκεντρική αντίληψη δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο της αλήθειας και συνεπώς δεν δικαιώνει δράσεις και επιλογές μας που εξορμούνται από αυτή την αντίληψη αποκλείοντας μια ευρύτερη και πιο οικολογική αντίληψη . Αυτό συνάγεται από το ότι ο άνθρωπος είναι τμήμα της φύσης και όχι το αντίθετο.

β. Κάθε θέση απέναντι στην αλήθεια αποτελεί ηθική στάση και γι’ αυτό η οικολογική (φιλοπεριβαλλοντολογική, φιλοζωική και η προστατευτική προς τα φυτά και τα δάση) στάση είναι στην ουσία της ηθική στάση.

2) Το κριτήριο για το δικαίωμα στην ύπαρξη, στην ποιότητα ζωής και στο δίκαιο εν γένει δεν πηγάζει από το πόσο κάτι είναι φορέας λογικής νοημοσύνης. Σε περίπτωση που ίσχυε κάτι παρόμοιο, τότε τα παιδιά δεν θα έπρεπε να έχουν δικαιώματα όπως και οι ψυχικά ασθενείς αλλά και πολλοί από τους συνανθρώπους μας. Ακόμη και ο ίδιος ο πολιτισμός μας με τις τόσο παράλογες αντιφάσεις του πχ: πυρηνικοί εξοπλισμοί, πείνα και βαθυπλουτισμός ταυτόχρονα, αγριότητα και φανατισμός κλπ.
Συμφωνούμε λοιπόν με τον Τζ. Μπένθαμ και υιοθετούσε τη ρήση του: «Σημασία δεν έχει αν τα ζώα έχουν λογική αλλά εάν υποφέρουν».

3) Δίκαιο δεν είναι να εξοντώνεις προληπτικά αυτόν που ενδεχομένως να αποτελέσει θελημένα ή αθέλητα κίνδυνο για σένα. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην απόλυτη εξόντωση μέχρι που θα απέμενε ένας μόνος του σ’ ένα απόλυτα αποστειρωμένο περιβάλλον (αλήθεια υπάρχει τέτοιο;). Όπως δεν εξοντώνουμε κάποιον συνάνθρωπο επειδή είναι φορέας μιας επικίνδυνης λοιμώδους ασθένειας, έτσι δεν μπορούμε να εξοντώνουμε και μάλιστα προληπτικά εκατομμύρια ζώων, κάθε φορά που παρουσιάζεται μια επιδημία που μπορεί να μεταφερθεί στον άνθρωπο.

4) Η βιωσιμότητα και η αειφορία δεν αποτελούν δόγματα, είναι ο μοναδικός δρόμος και ελπίδα για το μέλλον. Είναι το κουτί της Πανδώρας. Ζούμε σ’ έναν περιορισμένο πλανήτη.
Ας αναλογιστούμε μόνο τι επιφυλάσσουμε για το μέλλον το δικό μας και των
παιδιών μας αν συνεχίσουμε να κατασπαταλούμε με τους ίδιους ρυθμούς τους φυσικούς πόρους και να εξοντώνουμε τα ζωικά και φυτικά είδη. Γι’ αυτό και δεν
είναι μια απλή οικονομική επιλογή αλλά μονόδρομος για οποιαδήποτε οικονομική θεωρία.

5) Τα ζώα δεν είναι κάτι απρόσωπο αλλά ένα πολύ συγκεκριμένο στοιχείο του
περιβάλλοντός μας. Δεν μπορούν ν’ αποτελούν συνεπώς διακοσμητικό ρόλο σε μια συζήτηση για το περιβάλλον.

6) Η αντίληψη που έχει σχηματίσει ο καθένας για τα ζώα δεν σημαίνει πως είναι και ορθή. Τα ζώα παρουσιάζουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά ή και αντιστρόφως, ο άνθρωπος παρουσιάζει ζωώδη χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα τα ζώα αγαπούν, υιοθετούν, ζηλεύουν, στενοχωριούνται, θυμώνουν, φοβούνται, αγριεύουν, έχουν τάση για επαφή, παίζουν κλπ. Εν ολίγοις πράγματα που δεν κάνουν οι μηχανές. Τα ζώα λοιπόν δεν είναι μηχανές ομοιάζουν περισσότερο με μικρά παιδιά ηλικίας ενός ως τριών ετών.

7) Όπως δεν καταλογίζουμε ευθύνη σ’ ένα πολύ μικρό παιδί και δεν το τιμωρούμε με σκληρότητα εξαιτίας της έλλειψης αυτοσυνειδησίας του έτσι και το ζώο λόγω της έλλειψης αυτοσυνειδησίας δεν μπορούμε παρά να το προστατεύουμε και να το εκπαιδεύουμε ώστε να
είναι αβλαβές για τους γύρω του. Την ευθύνη λοιπόν την έχει ο άνθρωπος που το δεσπόζει κι όχι το ζώο.

8) Στη φύση τα ζώα στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν επιτίθενται πολλές φορές σε άλλα ζώα και αυτά τα ονομάζουμε σαρκοβόρα. Εξαιρετικά σπάνια σαρκοβόρο που μεγάλωσε με ζώο από το είδος που κυνηγάει επιτέθηκε στο τελευταίο. Αυτό δείχνει πως ακόμη και τα σαρκοβόρα ζώα δεν είναι από τη φύση τους άγρια και επικίνδυνα αλλά γίνονται έτσι από την ανάγκη για επιβίωση.

9) Σύμφωνα με τον Μπροντέλ οι πολιτισμοί είναι συλλογικές νοοτροπίες. Η στάση μας, η νοοτροπία μας, συλλογικά ως κοινωνία, απέναντι στα ζώα αποτελεί εκ των πραγμάτων στοιχείο πολιτισμού.
Η φάτνη ως πρώτο περιστατικό που περιγράφεται στο ευαγγέλιο που ίσως προσδιορίζει μια παραίνεση για τη στάση μας απέναντι στα ζώα, η βουδιστική αβλάβεια, η παραίνεση του Μωάμεθ να μην παραφορτώνουν οι μουσουλμάνοι τις καμήλες τους, προσδιορίζουν και θρησκευτικά μια στάση ευσπλαχνική απέναντι στα ζώα.
Χιλιετίες ο πολιτισμός μας στηρίχθηκε στα ζώα. Τα εκμεταλλευτήκαμε και σπάνια τα αγαπήσαμε. Ο πολιτισμός μας τους χρωστάει πολλά.

10) Η ιεράρχηση των αξιών μας γίνεται με κριτήρια ετσιθελισμού και συμφέροντος συνήθως, παρά με βάση το δίκαιο και το στοχασμό πάνω σ’ αυτές. Έτσι ας ιεραρχικοποιήσουμε ξανά τις αξίες μας όχι με βάση τις προκαταλήψεις μας αλλά με ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά μας. Ας εξετάσουμε αν τα ζώα μπορούν να έχουν θέση μέσα σ’ αυτά.

Είναι φιλόζωος ο «τι ‘ναι βρέε»;
Είναι στο βαθμό που πραγματικά αγαπά και αγωνίζεται για τα ζώα και δεν αναλώνεται όλη του η καλή διάθεση προς αυτά σε δυο γλυκές κουβέντες.
Η αλλαγή της συλλογικής νοοτροπίας για τα ζώα δεν μπορεί να υπολείπεται της προσπάθειας για την περίθαλψή τους ή τη διατροφή τους. Αυτό με απλά λόγια θα μπορούσα να το διατυπώσω ως εξής: Το πρόβλημα των αφρόντιστων αδέσποτων ζώων, του κυνηγίου, των πειραματόζωων, των ζώων των τσίρκο, το πρόβλημα των φιλόζωων εθελοντών που δεν στηρίζονται από πουθενά και αγωνίζονται κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες δεν μπορεί να λυθεί με την αυτοθυσία των λιγοστών εθελοντών φιλόζωων. Αν η έλλειψη σε φιλοζωικά αισθήματα, αν η αδιαφορία των πολλών συνεχισθεί, τότε η σημερινή κατάσταση δεν θα αλλάξει.
Είναι ανάγκη να τεθεί ως βασικός στόχος λοιπόν η αλλαγή της νοοτροπίας του νεοέλληνα γύρω από τα ζώα.
Η νοοτροπία αυτή έχει προκύψει ως αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Ένας παράγοντας είναι ο μύθος των ασθενειών που μπορεί να σου μεταφέρει με την επαφή ένα ζώο. Ποιος δεν έχει ακούσει το περίφημο «μη το πιάνεις το βρομόσκυλο θα πάθεις αχινόκοκκο.» Ο αχινόκοκκος βέβαια δεν είναι κονιορτοποιημένος αχινός, αλλά ο γνωστός εχινόκοκκος ο οποίος δεν μεταφέρεται από το σκύλο στον άνθρωπο αλλά από κατανάλωση νωπού ή όχι καλά βρασμένου μολυσμένου κρέατος.
Άλλος παράγοντας είναι η υποτιμητική αντίληψη που υπήρχε για τα ζώα και κυρίως για τα ζώα εργασίας. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε πόσο υποτιμητικά μιλούσανε στην αρχαιότητα για τους δούλους, ή μάλλον μέχρι το 19ο αιώνα. Αξίζει να θυμίσουμε την υποτίμηση των λευκών του απαρτχάιντ για τους μαύρους. Ίσως τελικά ο εκμεταλλευτής να επιζητεί την υποτίμηση αυτού που εκμεταλλεύεται για να δικαιολογεί τη σκληρότητά του.
Η υποτίμηση αυτή εκφράζεται και μέσα από τη γλώσσα όπου ζώα χρησιμοποιούνται ως βρισιές πχ γαϊδούρι, μουλάρι, βόδι αλλά και άλλα κτήνος, καρακάξα, κάργια, κότα, κατσίκα, τραγόπαπα κλπ.
Άλλος παράγοντας είναι η έλλειψη επαφής με τα ζώα, η οποία οδηγεί σε κατατρομοκράτηση ειδικά μικρών παιδιών στη θέα ενός σκύλου. Έχω βρεθεί σε αληθινό περιστατικό όπου σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα, ο κόσμος πανικοβλήθηκε και δύο κοπέλες ούρλιαζαν επειδή μπήκε μέσα μια ακρίδα. Αλλά αν αυτό το περιστατικό σας φαίνεται υπερβολικό, δεν έχω παρά να σας βεβαιώσω πως σε μια κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, αν εμφανιζόταν ένας αρουραίος ή ακόμα χειρότερα ένας σκορπιός κάπου πάνω στον τοίχο ίσως θα είχαμε ποδοπατημένους νεκρούς στην έξοδο.
Τέλος ένας άλλος παράγοντας είναι η παγιωμένη (καρτεσιανή) αντίληψη ότι τα ζώα είναι αυτόματα –μηχανές άρα δεν μπορούν να έχουν και δικαιώματα.

Είναι φιλόζωος ο Έλληνας;
- Το ψηλότερο ποσοστό στον κόσμο κυνηγών ανά κάτοικο, η συνηθισμένη πρακτική της φόλας, τα νεογέννητα που πετιούνται στους κάδους, τα παρατημένα ζώα, τα εκατοντάδες παράνομα σφαγεία, ειδικά λίγο πριν το Πάσχα, η αδιαφορία σχεδόν του συνόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να περιθάλψει τα αδέσποτα ζώα, η παντελής έλλειψη σχεδόν στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας αναφοράς στα ζώα, η απόλυτη απουσία των ζώων από τον πολιτικό διάλογο, δεν θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν μια θετική απάντηση του τύπου «Ναι! ο Έλληνας είναι φιλόζωος».
Ο Έλληνας δεν είναι φιλόζωος. Έλληνες φιλόζωοι υπάρχουν, αλλά μέσα από τη συλλογική νοοτροπία εξάγεται πως ο Έλληνας δεν αγαπά και δεν ενδιαφέρεται για τα ζώα.
Ελλάδα για τον μέσο Έλληνα είναι μόνο το έδαφος ως συλλογική προέκταση της ιδιοκτησίας του κι όχι ως τοπίο, ως ομορφιά. Άλλωστε το καταστρέφει χτίζοντας – τσιμεντοποιώντας παντού και μάλιστα κακόγουστα και άναρχα.
Ελλάδα για το μέσο έλληνα δεν είναι τα δάση της. Άλλωστε τα καίει και τα καταπατά στην πρώτη ευκαιρία ή ανέχεται αυτή την πρακτική και δεν αντιδρά.
Ελλάδα για το μέσο Έλληνα δεν είναι τα ζώα της.
Άλλωστε έχει δυσφημισθεί τόσο πολύ στο εξωτερικό για την άσπλαχνη συμπεριφορά του, για την εκτεταμένη λαθροθηρία και τους απίστευτους αριθμούς πατημένων ζώων στην άσφαλτο.
Ο Έλληνας λοιπόν δεν είναι φιλόζωος.
Το Δίκαιο που προστατεύει τα ζώα στη χώρα μας εκτός του ότι δεν τα προστατεύει επαρκώς είναι και ανίσχυρο, αφού ο μέσος Έλληνας το παραβιάζει διαρκώς και δεν ενδιαφέρεται σχεδόν κανείς, ειδικά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για την τήρηση του νόμου.Αυτό σημαίνει πως η συλλογική νοοτροπία της κοινωνίας μας δεν είναι φιλόζωη.

Η πρώτη Ιστορία για τα ζώα γραμμένη από τα ζώα
Ο πολιτισμός μας δεν ανέχεται τα ζώα παρά μόνο ως πηγή εκμετάλλευσης.
Πόσα ζώα θυμάστε, αλήθεια να αναφέρει η Ιστορία;
- Ένα ο Βουκεφάλας του Αλέξανδρου, άντε δύο με τον Άργο του Οδυσσέα που δεν είναι ακριβώς ιστορικό περιστατικό. Θυμάστε κάποιο άλλο;

«Η πρώτη εξημέρωση ζώου θεωρείται πως έγινε γύρω στο 40.000 π.Χ.
Από τότε οι άνθρωποι χωρίσθηκαν σε δύο είδη: στους φιλόζωους και σ’ αυτούς που κυνηγάνε τα ζώα. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τους πρώτους: «Τι είναι βρέε;» και τους δεύτερους: «Ουστ από ’δω!»
Οι πρώτοι είναι πάντα καλοί και χαμογελαστοί και οι δεύτεροι κακοί και βλοσυροί.»
Έτσι θα ξεκίναγε κάποιος σκύλος που θα ΄θελε να γράψει μια ιστορία για τα ζώα.
Πιο κάτω δεν θα ήταν τόσο ευχάριστο το κείμενο.
Πολύ αίμα, πόνος, βία, αδιαφορία, «κτηνωδία», σφαγεία και γενοκτονίες. Ακατάλληλο, και μάλιστα αυστηρώς, για μικρά παιδιά και φιλόζωους.

Είναι βέβαιο αλήθεια πως και η ανθρώπινη ιστορία δεν πάει πίσω σε ασπλαχνία και αγριότητα. Αν δεν είχε επικρατήσει το Δίκαιο ως αποδεκτοί ρυθμιστικοί κανόνες λειτουργίας των κοινωνιών, ο ανθρώπινος πολιτισμός θα έμοιαζε με θρίλερ βγαλμένο απ’ την κόλαση.

Όταν ήμουν μικρός, θάμουνα δε θάμουνα 12 ετών, διάβασα «Τα Ψηλά Βουνά». Λίγα πράγματα θυμάμαι απ’ αυτό το βιβλίο. Κάποια παιδιά (δε συγκράτησα τα ονόματά τους) που έμπλεξαν σε περιπέτειες σε κάποια βουνά, ένα καλοκαίρι. Αυτά τα παιδιά είχαν κι ένα σκύλο που το φώναζαν Μάγκα.
Από τις περιπέτειες δεν θυμάμαι τίποτα όπως σας είπα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά το τέλος του βιβλίου.
Ο επίλογος περιέγραφε τι έγινε το κάθε παιδί. Το ένα σπούδασε, το άλλο έφτιαξε οικογένεια, το τρίτο έγινε κάτι άλλο κλπ. Κι αφού ανέφερε τι έγινε με τα παιδιά, το βιβλίο τέλειωνε κάπως έτσι:
«Κι όσο για το Μάγκα; Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Βλέπετε κανένας δεν ενδιαφέρετε για την ιστορία ενός ζώου».
Συγκινήθηκα σε σημείο τέτοιο ώστε έκλαιγα με λυγμούς. «Τι απέγινε ο Μάγκας;» Εγώ ήθελα να μάθω. Δεν αδιαφορούσα και ίσως πολλοί από τους αναγνώστες του βιβλίου να αισθάνθηκαν παρόμοια.
Το Μάγκα τον είχα αγαπήσει. ακόμα και τώρα όποτε τον θυμάμαι συγκινούμαι.
Όμως ο Μάγκας δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο στη φαντασία του συγγραφέως κι ίσως στο τέλος-τέλος να πέρασε μια χαρά το υπόλοιπο της ζωής του.
Έξω όμως στους δρόμους αυτής της πόλης ή άλλων πόλεων βρίσκονται κάποια σκυλιά, κάποιες γάτες, κάποια περιστέρια, κάποια άλλα ζώα που ούτε όνομα δεν έχουν.
Κανένας δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά, για την ιστορία τους.
Δεν βρέθηκε ο Αδάμ ή η Εύα που θα τους δώσει κάποιο όνομα κατ’ εντολή του Υψίστου. Όμως κι αυτά, δεν ζουν στον κήπο της Εδέμ αλλά στην κόλαση των σημερινών μεγαλουπόλεων.
Έτσι απρόσωπα – ανώνυμα γεννιούνται, ζουν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ή σκοτώνονται από κάποιο τροχοφόρο.
Πεθαίνουν είπα;
Λάθος ψοφάνε ήθελα να πω. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Τα ζώα «ψοφάνε». Έτσι δεν εκφράζεται ο κόσμος όταν πεθαίνει ένα ζώο;